Ik volg een aantal mensen die bezig zijn met de “Three Principles”. Dit “nieuwe” paradigma zegt dat onze omstandigheden niet de oorzaak zijn van hoe we ons voelen, maar ons denken.

Men are disturbed not by things, but by the view which they take of them.
— Epictetus

Ik neig sowieso wel in die richting (zie Byron Katie). Maar nu wordt het extreem gesteld.
En toch kan ik niet anders dan het toetsen, uittesten en constateren dat het klopt.

Kijk maar eens naar de files. De ene geraakt ongelofelijk in de stress, terwijl de ander zich ontspant en naar radio Klara luistert.
Wat maakt dat de ene persoon er helemaal van opgedraaid geraakt en de ander niet?

Hetzelfde met een overlijden, een scheiding, een driftbui van je kind. De ene zit vol stress, frustratie, boosheid en de ander kan er met volle aanvaarding en warmte mee ‘zijn’.

Een verklaring van de drie principes kan je vinden op andere sites*, ik leg hier een verband met de bouwstenen om ons leven vorm te geven, nl denken, voelen en doen

DENKEN

De denkstroom is continu, geloof me, na al die jaren mediteren en in stilte verblijven, lukt het me nog steeds niet om niet te denken. Tot ik besefte dat dat ook helemaal niet de bedoeling was. We controleren niet wat we denken, we controleren niet welke gedachtes er komen. Wat we kunnen leren is om niet te blijven vasthaken aan een gedachte. We hoeven onze gedachtes niet te analyseren, uit te spitten, te ontleden en te ontwarren.

De gedachte kan er gewoon zijn, want vroeg of laat … komt er een nieuwe gedachte.

Getuige hiervan : het bad

Wanneer krijg ik mijn beste ideeën? Mijn belangrijkste inzichten? Mijn ‘nieuwe kijk’ op de dingen? Als ik in bad lig. Het is een moment waarop ik volledig kan relaxen en .. hupla, er verschijnt een nieuwe gedachte … uit het (n)iets!

Herkenbaar?

Misschien is het voor jou niet in bad, maar op de fiets, tijdens het koken, terwijl je wandelt in de natuur. Het gebeurt ongepland, ongeforceerd, zomaar. Van zodra de gedachte ons loslaat (en dat is niet iets wat we kunnen doén) komt er ruimte vrij voor een nieuwe gedachte.
Is dat geen bevestigend en hoopgevend idee?
Ik heb nù geen idee hoe ik hiermee moet omgaan, maar er komt vast een nieuwe gedachte, vroeg of laat.

Het leuke aan deze gedachten-uit-bad is dat het ‘geïnspireerde’ gedachten zijn. Deze gedachten leiden tot nieuwe inzichten en sporen me aan tot actie.

En voor je me zegt : Mieke, moet ik dan ganser dagen in bad liggen? Nee, natuurlijk niet. In bad kan je immers niet echt veel ‘doen’ met je geïnspireerde gedachten. .Zoals ik zei, het is niet iets wat je kan forceren, het gebeurt gewoon. En hoe meer we erop vertrouwen, hoe vaker het gebeurt.

DOEN

De bad-gedachte geeft me een serieuze kick in the butt om stappen te zetten. En soms ook niet … heel vreemd is dat.

Geen idee waarom het zo is, ik stel het alleen vast.

Het jammere hieraan is dat er dan veel denken komt over het niet in actie schieten… We zetten onszelf vast in een kritische gedachtenketen. Er ontstaat geen ruimte voor nieuwe inzichten die mogelijks wel tot actie kunnen leiden.
Bizar hoe die vicieuze cirkel in elkaar zit!

Ik hoorde onlangs Mel Robbins in haar Ted Talk spreken over motivatie. Het duurt welgeteld 5 seconden om af te zien van actie. We hebben welgeteld 5 seconden om in actie te schieten als we een idee hebben. Doen we er langer over, dan maken we onszelf van alles wijs waarom we het beter niet doen. Boeiend is dat!

VOELEN

In de therapeutische wereld is voelen belangrijk. We moeten situaties doorvoelen … en soms is dat écht niet tof. Want we willen eigenlijk zo veel mogelijk positieve gevoelens en zo weinig mogelijk negatieve.

Ik ben lang voorstander geweest van het accepteren van wat er is. Zowel positief als negatief, het hoort erbij en het mag er zijn. Ik ben er nog steeds voorstander van, alleen vraagt dat soms veel moeite.

Hier in dit (nieuwe) paradigma is voelen een gevolg van ons denken. Het zegt niet zoveel over onze situatie of over de keuzes die we moeten maken. Het geeft alleen weer op welke golflengte ons denken zit. Ben je angstig? Dan heb je waarschijnlijk angstige gedachten. Ben je boos? Dan heb je waarschijnlijk boze gedachten. Ben je onzeker? Dan heb je waarschijnlijk onzekere gedachten. Niet meer, niet minder.

Ook hier hoef je niets te veranderen, het is gewoon wat het is. Maar het voelt voor mij minder zwaar, ik hoef er niet zo zwaar aan te tillen (lichtere gedachte dus ;-p). En net zoals gedachten in een mum van tijd veranderen, zo kunnen gevoelens in een mum van tijd veranderen.

Is het jou ook al eens overkomen dat je eigenlijk boos was op iemand, maar dan haalt die persoon een grapje uit en je kan niet anders dan erom lachen?
En werd je daarna opnieuw boos? Waarschijnlijk niet.

Ook al ‘voelde’ het boos zijn echt in het moment, het heeft niet meer nodig dan dat. Er gewoon mogen zijn. En ja, dat voelt soms best pittig, dat zal ik niet ontkennen. Maar dan komt er een nieuwe gedachte met een nieuw gevoel.

THEORIE

Het is en blijft natuurlijk een theorie. Ik vind ze behoorlijk controversieel en heb zeker nog geen antwoord op alle vragen. Vb. Hoe kijk je dan naar trauma, naar suïcide, naar depressie, naar incest, naar misdaad en criminaliteit.

Maar als het puur over stress-gerelateerde zaken gaat, vind ik het een boeiende kijk. We krijgen geen stress van onze omstandigheden, we krijgen stress van ons denken over onze omstandigheden.

Wil dat zeggen dat je je stressvrij kan denken? Nee, zo simpel is het niet. Dan zetten we onszelf in om ‘anders’ te denken en krijg ik stress omdat me dat niet lukt. Dan volgt ook nog eens bakken kritiek omdat het mij niet lukt om van gedacht te veranderen.
Urgh, vermoeiend is dat!

Wat mij nu wél helpt is : ah, ok, ik heb blijkbaar stresserende gedachten. Me niet afvragen van waar ze komen, wat ik eraan kan doen of hoe ik het probleem kan oplossen. Maar gewoon, verder doen met mijn dag en erop vertrouwen dat er een nieuwe gedachte zal komen. Of … tijd nemen om even stil te staan, te ontspannen iets anders doen … vb een bad nemen 😉

Studiegroepje
Mocht deze blog bij jou iets triggeren en je wil je verder verdiepen in de “3 Principles”, geef me dan een seintje. Ik zou graag een studiegroepje oprichten zodat we mekaar kunnen ondersteunen om ons hierin te verdiepen..

Doorverwijzing
*Hier enkele sites waar je meer info kan vinden over deze ‘3 Principles’
Michael Neill
Jamie Smart
George Pransky
Amy Johnson
3p community
3p foundation

Mijn eerste stappen in het proces van ‘zelfontwikkeling’ gingen vooral over ‘wat moet ik doen om te kunnen zijn wie ik werkelijk ben’. Heel wat zelfhulpboeken, technieken en tools uit coaching zijn hierop gebaseerd. Geef me een oefening, een inzicht, een methode om te worden wie ik wil zijn. Wat eigenlijk al impliceerde dat ik niet goed was zoals ik was, want ik moest mezelf ‘verbeteren’, ik moest aan mezelf werken.

Mijn volgende stappen in dit proces, gingen meer over ‘zijn’, zonder meer. Mezelf aanvaarden zoals ik ben, mild kijken naar mezelf, leven in het ‘nu’. Er zijn ook heel wat boeken, filosofische stromingen en teachers te vinden in deze hoek : er is alleen maar nu en je bent goed zoals je bent.

Hoe het leven werkelijk in elkaar zit blijft voor mij een raadsel. Is het een ‘streven naar succes’ of is het eerder een ‘vertrouwen in wat komt’?

Nu ik als full time zelfstandige door het leven ga, probeer ik angstvallig te “begrijpen” hoe dit werkt en hoe ik mezelf kan motiveren om succesvol te zijn.
Want ik begrijp best dat opdrachten en cliënten niet zomaar zullen verschijnen voor mijn deur.

Mijn denken brengt me van zijn naar “moeten” en “zou willen” en “hebben” en “kunnen”  en “nog meer nadenken” ….
Dan komt er een moment van herkenning, AHA … deze gedachtes malen weer door mijn hoofd.

Deze twee werelden verbinden …niet of-of, maar én-én.
Hoe kan ik doen vanuit zijn?

En daaruit volgend, hoe inspireer ik mensen om hun authentieke zelf te zijn?
En dan daaruit volgend …. hoe vinden die mensen mij om zich te laten inspireren? 😉

Het vraagt vertrouwen …
Vertrouwen in mijn vaardigheid als procesbegeleider.
Vertrouwen in mijn cliënten als expert van hun eigen leven.
Vertrouwen dat er niet 1 oplossing bestaat – ook niet voor het promoten van mezelf  – dat elk mens uniek is en op een andere manier de wereld, en dus zichzelf, ervaart.

Jeff Foster zegt het zo mooi.
Right here, right now,
in this moment,
you don’t have to ‘figure out’ the rest of your life,
no matter what anyone says.

You don’t need all the answers.
They will come, in time,
or not,
or perhaps
the unncecessary questions will fall away.

Ben jij ook op zoek naar meer rust in je hoofd?
Wil je meer ruimte maken voor stilte?
Is stress en burn out een probleem in jouw omgeving of organisatie?
Wil jij ook meer leven vanuit zijn dan vanuit doen?

Voel je je aangesproken?
Heb je zin in een vrijblijvende babbel met koffie of thee?

Lees hier mijn vorige blog over Leven in het nu.

Leven in het nu gaat vanzelf?
Als leven in het nu vanzelf gaat, waarom ervaren we dan nog spanning?
De quote van Tolle : stress is weerstand tegen het huidige moment.

De ‘weerstand tegen het huidige moment’ gaat erover dat het ‘nu’ niet goed genoeg is. Er is altijd iets wat vroeger toch beter was, of wat anders zou moeten in de toekomst.

Zo maken we in onze gedachten continu omweggetjes naar vroeger of later. We vinden wel redenen zat om dit ‘nu’ moment niet toe te laten zoals het is. Dan ontstaat er spanning, stress, frustratie, …

Het is niet goed genoeg en meestal zijn wij dan ook niet goed genoeg.

We zijn bang om te leven.
Het leven ‘nu’ ten volle ervaren, in al zijn rauwheid en onstuimigheid.

We zijn zo bang om in die ervaring te stappen, angstig dat we het niet kunnen bevatten, dat het groter wordt dan we kunnen (ver)dragen.
Daarom lopen we ervan weg.

Het kan enorm bevrijdend zijn om pijn, woede, angst volledig te mogen doorvoelen en ervaren. Ook de ‘positieve’ emoties kan je eigenlijk enkel ten volle ervaren in het nu. Dat zorgt ook voor ont-spanning.

Want als het ‘nu’ er volledig mag zijn zoals het is,
dan mag jij er ook helemaal zijn zoals je bent.

Op een dag stond er een jonge man in het midden van de stad en zei dat hij het mooiste hart had van de vallei. Er kwamen veel mensen om zijn hart te bewonderen want het was perfect. Geen vlekje, geen enkele fout. Iedereen was het erover eens: het was het mooiste hart dat ze ooit hadden gezien. En de jongeman was erg trots.

Plotseling kwam er een oude man naast de jongeman staan en zei: “jouw hart is lang niet zo mooi als dat van mij. ” De oude man pakte zijn hart en liet het zien. De mensen en de jongeman keken naar het hart van de oude man. Het klopte stevig maar het zat vol littekens, sommige stukken waren weggehaald en vervangen door andere. Ze pasten niet allemaal en in sommige delen van het hart zaten diepe holtes waar stukken misten.

De mensen staarden hem aan, hoe kon hij zeggen dat zijn hart mooier was? De jongeman lachte en zei: “je bent een grapjas om jouw hart met het mijne te vergelijken. Het mijne is perfect en het jouwe is een ramp van gaten en tranen.” Ja, zei de oude man: ”Het jouwe ziet er perfect uit, maar ik zou niet willen ruilen.”

De mensen werden stil toen de oude man door ging met praten: ieder gat staat voor een mens die ik mijn liefde gaf. Ik trek een stuk uit mijn hart, geef het aan de ander en vaak geven ze me een stuk van hun hart terug dat past in het lege stuk van mijn hart. Maar omdat de stukken niet hetzelfde zijn heb ik wat ruwe randen die ik zeer waardeer omdat ze me herinneren aan de liefde die we deelden.

Soms gaf ik een stuk van mijn hart en kreeg ik niets terug. Dat zijn de lege plekken. Het geven van liefde is soms een risico. Maar zelfs als de gaten pijn doen blijven ze open en herinneren ze me aan de liefde die ik voel voor deze mens. Ik hoop dat ze op een dag terugkomen om de lege plek op te vullen. Zien jullie wat echte schoonheid is?

De jongeman stond in stilte en er liepen tranen over zijn gezicht. Langzaam liep hij naar de oude man, pakte een stuk van zijn perfecte hart en trok het eruit. Met trillende handen bood hij het aan de oude man aan. De oude man nam het aan en plaatste het stuk in zijn eigen hart.

Vervolgens nam hij een stuk van zijn eigen gekerfde hart en gaf het aan de jongeman. Het paste niet precies in de wonde. Maar de jongeman zag nu zijn eigen hart, niet langer perfect maar mooier dan ooit tevoren omdat hij de liefde van de oude man voelde stromen in zijn hart.

 Auteur onbekend

1/ Adem
Neem af en toe de tijd om stil te staan bij je adem. In dat moment vertraag je, kom je dichter bij jezelf, ben je meer gecenterd. Doe het voor een belangrijk gesprek, als je boos wordt of gefrustreerd geraakt, als je merkt dat je niet meer geconcentreerd bent … of gewoon, als je een minuutje tijd hebt.

2/ Vraag om wat je nodig hebt
Dat is iets wat weinig mensen doen, zeker aan hun partner. Het risico zit er natuurlijk in dat je een ‘nee’ krijgt en dat is altijd pijnlijk. Maar, wat als je nu eens een ja kreeg? En je kan ook onderhandelen.

3/ Me-time
Neem elke week wat tijd voor jezelf. Dump de kids bij oma en opa of huur een babysitter. En ga naar die film die je eigenlijk wou zien, hang een avondje in de zetel met een goed boek, maak er een romantische avond van met jouw partner.

4/ Ontdek je beperkende overtuigingen
Het zijn stille saboteurs, die beperkende overtuigingen. ‘Ik kan het niet, Ik ben niet goed genoeg, Wat zullen ze wel denken, Wat ben ik toch een domme trien, Ik kan het niet aan.’ etc. Je hoeft niet elke gedachte die je hebt te geloven, je kan ze ook in vraag stellen.

5/ Tel je zegeningen
Wees dankbaar voor wat er wel is. We zijn zodanig gefocussed op wat er niet is of op wat er fout loopt dat we vaak vergeten om te kijken naar wat er wél is. Leuke kinderen, een fijne partner, een job, een dak boven het hoofd, elke dag eten op tafel, een familie waar je op kan rekenen … En als je je dankbaarheid ook kan uiten versterkt het de ervaring.

6/ Beweeg, eet gezond, drink genoeg water, slaap voldoende
Een klassieker: moet dit nog meer uitleg krijgen?

7/ Leef in het nu
Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen is dat een negatieve ervaring uit het verleden, zichzelf niet hoeft te herhalen in het nu. Paolo Coelho zegt het heel mooi: “Don’t allow your wounds to become someone you’re not”.
(Laat niet toe dat je door jouw kwetsuren iemand wordt die je niet bent)

8/ Voel wat je voelt
Wees je bewust van je gevoelens. In ons jachtige leven staan we niet vaak stil bij hoe we ons voelen. Hebben we geen tijd voor de ‘kleine pijntjes en verdrietjes’. Terwijl die evengoed onze aandacht verdienen.

9/ Doe geregeld eens iets gek
Mijn favoriet!
Ga naar carnaval, speel verstoppertje met je kinderen, zing luidkeels mee in de file, trek een knal oranje onderbroek aan, dans in de regen, hou een wedstrijdje om ter meest scheten laten, geef een compliment aan een wildvreemde, haal de wasco’s uit en maak een tekening, speel een spelletje waarbij je kan gieren van het lachen, …

10/ Zoek hulp
Sluit je aan bij een zelfhulpgroep, ga een theetje drinken bij een goede vriend, klets een uur aan de telefoon met je moeder of zoek een therapeut, maar praat over wat je dwars zit. Blijf niet alleen zitten met wat je bezighoudt en waar je tegen aan loopt.

Met deze tips wens ik jullie een gelukkig nieuw jaar.
Ik wens jullie een jaar met een goede gezondheid, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk!

Laat hieronder weten als je een tip hebt uitgeprobeerd en wat het effect was.
Andere tips zijn natuurlijk ook van harte welkom!

Naar Dardennen
Naar jaarlijkse gewoonte trekken we dit weekend naar de Ardennen. Ik geniet er volop van een frisse wandeling in de kleurenpracht van de herfst.

Tot rust komen .. ook al is het soms inspannend, zo’n wandeling. Ik heb het gevoel dat mijn lijf meer zuurstof krijgt, mijn spieren terug op zijn plaats komen, mijn gedachten uitdoven.

Kortom, er is meer ruimte voor ‘mij’.

De natuur betrekken in therapie.
Er zijn therapeuten die gaan wandelen met hun cliënten. En als het uitkomt, eventjes uitrusten op een bankje. Ik heb het zelf nog nooit gedaan, maar als ik bij mezelf merk hoe weldadig het kan zijn, zou ik het experiment wel willen aangaan. De natuur meer betrekken tijdens de begeleiding.

Een bankje voor mijn ziel
Ergens onderweg kom ik een gedichtje tegen,
met daarin volgende zin:
‘Un banc pour reposer son âme’.

Ik glimlach …
Zo’n bankje waar mijn ziel kan uitrusten is welkom op een wandeling in de Ardennen.
En dient het bankje bij de therapeut niet hetzelfde doel?

Ik schreef tot nu toe nog niets over intieme relaties in deze blog. En hoewel het een thema is dat me zeker bezighoudt wil ik de woorden van iemand anders gebruiken.

Paul Ferrini heeft een mooi boekje geschreven over relaties. Het heet ‘Dansen met de geliefde’.

Met afwisselend stukken tekst en poëzie schetst hij een aantal ideeën omtrent intieme relaties.
Ik deel een stukje:

Donker ijs bij  de rivier

Hoeveel geliefden vallen
op hetzelfde stuk ijs?

Op de heenweg gleed ik 
door één enkel moment van onoplettendheid,
onderuit.

Op de terugweg
waren we heel alert op de gevaarlijke plek
en tuimelde jij omver.

Sommigen zouden dan zeggen:
‘Dat is een teken. God laat je weten dat je voorzichtig
moet zijn’.
Volgens mij niet.

Als God al iets zegt. 
zegt Zij/Hij:

Hoe voorzichtig
je ook bent of niet bent, 
je gaat toch wel tegen de vlakte.

Je kunt niet voorkomen dat je je pijn doet.
Je kunt niet voorkomen dat je je geneert.
Luister, allebei.

Er zullen momenten zijn
waarop je probeert de zaak in de hand te houden, 
en dan val je.

Maar dat geeft niet echt.
Als je samen bent,
hoort daarbij dat je samen valt.

Als je een goede relatie hebt, 
hoort daarbij dat je weet dat je
een volkomen verkeerd beeld van elkaar hebt.

Tenzij jullie allebei bereid zijn
kwetsbaar en onvolmaakt te zijn,
en fouten durven maken,
kan er niets van terechtkomen.

Geef elke gedachte dat je het
bij het juiste eind zou hebben op.
Laat al je beelden over hoe het hoort te zijn varen.

Zet gewoon de ene voet voor de andere
en ga samen met mededogen door het leven.
Wees mild en vergevingsgezind.

Blijf je gedachten opzijzetten.
Blijf in je hart vallen.
Blijf de rivier volgen.

Verder heeft niets enige betekenis.

— Uit ‘Dansen met de geliefde’ van Paul Ferrini
    (vertaling Karin van Grieken)

Opgedragen aan mijn geliefde,
die binnenkort verjaart.

Op 11/08/2013 Schreef Coach Jan het volgende : “Zijn we ‘massaal’ watjes geworden?”
Ik ben het helemaal eens met wat Coach Jan zegt over ‘stilstaan’.

Stilstaan bij wie je bent.
Ik begeleid werkzoekenden in hun sollicitatievaardigheden. Mensen die vaak al een paar maanden op zoek zijn naar werk komen bij mij terecht. Tijdens deze begeleiding zijn de eerste vragen die ik met hen bekijk ‘wie ben ik’, ‘wat kan ik’, ‘wat wil ik’. Nu toegegeven, dit zijn niet echt vragen waar je zomaar een antwoord op verzint. Maar als ik deze vragen aan mijn klanten voorleg reageren ze vaak met: ‘hmm, daar heb ik nog nooit bij stilgestaan’.

We hebben dat ook niet echt meegekregen van vroeger, dat stilstaan bij jezelf of iets anders. Spiritualiteit en zingeving klinken niet zo sexy.  Het krijgt al snel de titel ‘wollig’ of ‘zweverig’ en dat vind ik heel erg jammer. Er is zo’n grote nood aan zingeving en een vorm van gemeenschap, participatie. Ik merk het niet alleen aan mijn klanten maar ook aan mijn vrienden en mijn omgeving.

De kerk heeft een steek laten vallen.
En dan leg ik de link naar de kerk en hoe deze, in mijn ogen, toch een fameuze steek heeft laten vallen. Dat was toch de bedoeling van deze instelling? Een gemeenschap vormen, samen stilstaan bij moeilijke en mooie momenten in het leven. Niet dat ik een voorstander ben van de grote dogma’s uit de religies. Maar wat de kerk wel bood was een structuur, een forum waarop de gemeenschap elke week samen kon komen en het leven kon vieren.  Het zondagse ritueel om samen een uurtje stil te staan heeft zijn betekenis echter verloren.

Echt luisteren.
Dat vind ik het mooie aan mijn beroep. Ik kan tijd en ruimte maken voor mensen. Zodat zij kunnen vertellen wat in hen omgaat op dat moment. Tijdens een sessie in de therapie vertragen we. Ik geef veel aandacht aan wat mijn cliënt zegt. Ik stel vragen om mijn cliënt écht te begrijpen. Ik tracht mijn antwoorden uit te stellen, zodat ik kan invoelen in de vraag van mijn cliënt. Pas dan kan ik invoelen bij mezelf wat het antwoord of een volgende vraag kan zijn.

Een gat in de maatschappij.
Er ligt volgens mij nog een groot ‘gat in de markt’ zoals dat heet. Er is een nood aan zingeving en diepgang. Sommige mensen vinden hier een oplossing voor in hun relatie of vriendenkring, bij een therapeut of coach, in hun godsdienst of geloof. Maar er zijn nog heel veel mensen die hierin zoekende zijn. Ik ben zeer benieuwd welke antwoorden de maatschappij (want dat zijn wij toch, niet?) zal verzinnen op deze grote nood.

Ik hou in ieder geval mijn oren en mijn ogen open.