Spiritueel leven ≠ zweven

Spiritualiteit?
Toen ik deze blog creëerde kreeg ik een invulvak om iets te vertellen over deze blog. Het waarom van deze blog. Ik heb daar ingevuld dat ik een zoeker ben. Ik schrik er niet voor terug om in zelfhulpboeken, boeken over persoonlijke groei, therapie, psychologie, etc te zoeken.

Maar steeds vaker vind ik mezelf terug in boeken die onder de categorie ‘spiritualiteit’ vallen. Mensen zijn soms allergisch voor dit woord. Want dan ben je immers aan het zweven. Ik vind van mezelf dat ik behoorlijk ‘down to earth’ ben. Maar met een grote nieuwsgierigheid naar het mysterie.

Het mysterie
Ik zou geen echte zoeker zijn mocht ik niet geprikkeld zijn om het mysterie van het leven te willen ontsluieren. Met in het achterhoofd de gedachte dat het er niet toe doet of ik dat doel bereik (waarschijnlijk niet … dat is het mooie aan een mysterie), maar dat de tocht die ik onderneem – met alle ups en downs, ontmoetingen en vaarwels, confrontaties en omarmingen – zeker de moeite waard is.

Spiritualiteit is een alledaagse praktijk.
Wat mij betreft is spiritualiteit net iets heel aards. Het is een manier om idealen neer te zetten in onze maatschappij. Leven vanuit liefde i.p.v. uit angst. Oprecht respect tonen voor anderen – ook al ben ik het totaal niet eens met wat die persoon doet of zegt. Mijn eigen waarheid durven spreken. Geen oordeel vellen, niet over een ander maar ook niet over mezelf.

Het zijn dingen die ik in het alledaagse leven probeer te integreren. En dat vind ik niet zo eenvoudig, ik word geconfronteerd met mijn eigen angsten en mijn eigen blinde vlekken. Behoorlijk aards toch?

IMG_0113

Hoe zit het dan met God?
Of God al of niet bestaat is voor mij niet de juiste vraag. Toen ik mijn zoektocht startte op dit spirituele pad heb ik lang met die vraag in mijn maag gezeten. God is voor mij niet de man met de baard die in de wolken rijstpap zit te eten met gouden lepeltjes (of hoe zat dat ook al weer …?)

God is voor mij liefde, licht, vrede. Deze Bron is beschikbaar voor iedereen en is wat mij betreft zeer tastbaar aanwezig in mezelf, in de ander.

Het doet er eigenlijk niet toe of er ‘bewijs’ is dat God al of niet bestaat, anders zou het ook niet ‘geloven’ heten. Wat mij motiveert om verder deze weg te bewandelen is of ik er iets aan heb. Ervaar ik meer liefde, meer vrede in mijn leven sinds ik deze tocht ben begonnen.
Dan is mijn antwoord volmondig: JA!