Ik schreef tot nu toe nog niets over intieme relaties in deze blog. En hoewel het een thema is dat me zeker bezighoudt wil ik de woorden van iemand anders gebruiken.

Paul Ferrini heeft een mooi boekje geschreven over relaties. Het heet ‘Dansen met de geliefde’.

Met afwisselend stukken tekst en poëzie schetst hij een aantal ideeën omtrent intieme relaties.
Ik deel een stukje:

Donker ijs bij  de rivier

Hoeveel geliefden vallen
op hetzelfde stuk ijs?

Op de heenweg gleed ik 
door één enkel moment van onoplettendheid,
onderuit.

Op de terugweg
waren we heel alert op de gevaarlijke plek
en tuimelde jij omver.

Sommigen zouden dan zeggen:
‘Dat is een teken. God laat je weten dat je voorzichtig
moet zijn’.
Volgens mij niet.

Als God al iets zegt. 
zegt Zij/Hij:

Hoe voorzichtig
je ook bent of niet bent, 
je gaat toch wel tegen de vlakte.

Je kunt niet voorkomen dat je je pijn doet.
Je kunt niet voorkomen dat je je geneert.
Luister, allebei.

Er zullen momenten zijn
waarop je probeert de zaak in de hand te houden, 
en dan val je.

Maar dat geeft niet echt.
Als je samen bent,
hoort daarbij dat je samen valt.

Als je een goede relatie hebt, 
hoort daarbij dat je weet dat je
een volkomen verkeerd beeld van elkaar hebt.

Tenzij jullie allebei bereid zijn
kwetsbaar en onvolmaakt te zijn,
en fouten durven maken,
kan er niets van terechtkomen.

Geef elke gedachte dat je het
bij het juiste eind zou hebben op.
Laat al je beelden over hoe het hoort te zijn varen.

Zet gewoon de ene voet voor de andere
en ga samen met mededogen door het leven.
Wees mild en vergevingsgezind.

Blijf je gedachten opzijzetten.
Blijf in je hart vallen.
Blijf de rivier volgen.

Verder heeft niets enige betekenis.

— Uit ‘Dansen met de geliefde’ van Paul Ferrini
    (vertaling Karin van Grieken)

Opgedragen aan mijn geliefde,
die binnenkort verjaart.