Wanneer je iemand verliest die je graag zag ga je door een periode van rouw. Vroeger kon je mensen ‘in de rouw’ heel goed herkennen. Ze droegen zwarte kleren of hadden een zwarte rouwband om de arm. Dat gaf de maatschappij een signaal. Hoe er op dat signaal gereageerd werd weet ik niet, ik vermoed dat het niet zo anders is dan nu.

Wat te zeggen …
We weten vaak niet hoe we moeten omgaan met iemand die rouwt om een verlies. We willen iets troostends zeggen, maar weten niet goed wat. Net omdat we niet goed weten wat gezegd, gebeurt het dat we de rouwende uit de weg gaan.

Hoe moet je rouwen?
Iedereen reageert verschillend op een verlieservaring. Sommige mensen willen heel veel praten over de persoon die ze missen. Anderen helpt het net om dingen te doen. Er is geen ‘goede’ manier van rouwen. We spreken van ‘rouwarbeid’ en dat is het ook. Rouwen kan emotioneel en spiritueel, maar ook fysiek erg vermoeiend zijn.

Loslaten en vasthouden
De rouwende worstelt met loslaten en vasthouden. Hoe kan ik de persoon, die ik zo graag zag, loslaten? En hoe kan ik die persoon toch een plek geven in het leven dat ik nu leid zonder hem of haar? Met één oog op het verleden en een ander oog naar de toekomst.

Je eigen pad zoeken
Iedereen heeft zijn eigen weg te zoeken in een periode van rouw. Er is  niemand die jou kan zeggen hoe je dat moet doen of hoeveel tijd je ervoor nodig zal hebben. Als je te weinig ondersteuning vindt in jouw omgeving kan je een begeleider zoeken. Meer informatie vind je op de site van Rouwzorg Vlaanderen.

Het pad verlichten
Als ik iemand ‘in de rouw’ begeleid sta ik vooral naast die persoon. Ik hoop om een klein lichtje te zijn in die donkere periode. Niet een licht dat je kan volgen of dat je de weg wijst. Maar een lichtje dat op jouw weg kan schijnen, zodat je zelf beter ziet waar je staat of waar je naartoe wilt.