Opgebrand
Ik kreeg deze blog toegestuurd. De ik-figuur in deze blog beschrijft zijn herstelproces na een burn-out. Hij schrijft zeer openhartig over het vallen en weer opstaan van het herstel. Het is vlot geschreven en ik mag meekijken hoe hij zijn burn-out en de moeilijke klim uit deze zwarte periode ervaart.

Wat me toch opvalt als ik zijn blog lees is dat hij in eerste instantie beslist om niet naar een psycholoog/therapeut te stappen. Ik vermoed dat – en ik ken – veel mensen (die) zo denken: ik moet hier zelf uit geraken. Zeer dapper, zeer moedig, zeer sterk.

Sterkte!
En laat dat het net zijn wat we met z’n allen wel wat minder mogen doen. Dapper zijn, moedig zijn, sterk zijn en vooral … niet opgeven!  Ik vind het ook raar als we elkaar ‘sterkte’ toewensen bij verlies of tegenslag. Alsof het leven op zo’n momenten nog niet uitzichtloos genoeg is, nee, je moet ook nog eens sterk zijn.

Moet ik dan toch professionele hulp inschakelen?
Maar ik begrijp ook dat mensen het moeilijk vinden om professionele hulp te zoeken. Is het een teken van zwakte, toegeven: het lukt me niet alleen?  Onze maatschappij eist dat we kunnen rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan*.  Op 24 uur tijd en dan nog het liefste zonder dat we tekenen van inspanning vertonen.
Een blogje over stilstaan vind je hier.

Op zoek naar een therapeut.
Tijdens zo’n moeilijke periode moeten we dan nog op zoek naar een geschikte begeleider. Het onderscheid psychiater, psycholoog en therapeut is voor veel mensen niet duidelijk (klik hier als je meer wilt weten).  Door het internet-bos is het moeilijk de kwaliteitsvolle bomen te vinden.
Hoe weet je of bij een ‘goeie’ terechtkomt?

Het moet een goeie zijn!
De huisarts kan je doorverwijzen. Trek je stoute schoenen aan, neem de telefoon en stel een aantal vragen aan de therapeut. Hoe werkt de therapeut? Wat is zijn/haar achtergrond (ervaring/opleiding)?  Als je ‘buik’gevoel zegt: ok, dat zit goed, dan is de tweede stap een kennismakingsgesprek vragen.

Met zachtheid zoeken naar de klik.
Het is ook geen schande om tegen een therapeut na een eerste kennismakingsgesprek te zeggen: het voelt niet ok voor mij. Het is zeer belangrijk dat jij je goed voelt bij de persoon aan wie je je pijnlijke verhalen zal vertellen. Als dat niet goed zit, kan je beter op zoek naar een andere begeleider.

Ik ga de mensen die dit lezen en zoekende zijn geen ‘sterkte’ toewensen, maar zachtheid.
Zachtheid om te kunnen toegeven dat je deze stap wil zetten.
Zachtheid om voor jezelf uit te maken welk type begeleiding/begeleider het beste bij jou past. 

* Uit: opzij, opzij, opzij van Herman Van Veen