Ik lees dit artikel op de nws-site.
Ja, ook ik was destijds een dertiger die niet in het perfecte plaatje paste.
Het is niet eenvoudig om als enige in je vriendenkring geen relatie te hebben, niet te trouwen, geen kinderen te krijgen. Het leek alsof er iets niet klopte, alsof ik een paar “foute” keuzes had gemaakt die ervoor zorgden dat mijn leven er niet uitzag zoals “schijnbaar” dat van zoveel anderen.
Een ellenlange lijst met vragen hield me wakker ‘s nachts : Wie ben ik, wat wil ik, hoe kan ik mijn leven vormgeven en hoe pak ik dat het beste aan?
Huisje, tuintje, hondje, kindje?
Ik zag het niet zitten om een BOM te worden, dus dat was een bewuste keuze. Maar ik had er niet zelf voor gekozen om geen partner tegen het lijf te lopen, het gebeurde gewoon niet. Ik had er ook niet zelf voor gekozen om me niet goed te voelen in de jobs die ik toen deed, dat gebeurde gewoon.
Na jaren proberen, een hoop blind dates, veel boeken lezen, verschillende therapeuten verslijten, heel wat zelfverwijt en nog minder begrip voor mezelf, begon ik te twijfelen hoeveel impact ik eigenlijk zelf had op hoe mijn leven loopt.
Maatschappelijke druk … is verzonnen
Wat is eigenlijk die maatschappelijke druk, die ik toen ook voelde, en wat telkens maar aan bod komt in dat artikel op nws?
Toen besefte ik dat die “maatschappelijke druk” eigenlijk iets is wat in mijn hoofd leefde. Er bestaat geen enkele wettekst die zegt dat je moet trouwen en kinderen krijgen. Ook mijn ouders hadden dat nooit uitgesproken : we verwachten dat je trouwt en kinderen krijgt. Zelfs mijn vrienden hebben die woorden nooit uitgesproken.
Maar op één of andere manier had ik dat wel zo opgenomen, dacht ik dat zij dat van mij verwachtten.
En daar gaat het om. We voelen niet onze omstandigheden, maar onze gedachten over die omstandigheden (zelfs al zijn die gedachten onbewust).
Ik heb veel “alleen” gedaan in die periode. Vrienden zaten volop in baby-tijd, ik voelde minder aansluiting (of dacht ik dit alleen maar?) en dus begon ik veel meer in mijn eentje te doen. Het was niet de maatschappelijke druk die ik voelde maar de druk van mijn eigen innerlijke dialoog. Het was niet de druk van het oordeel van mijn vrienden of familie die ik voelde, maar het oordeel dat ik had over mezelf. Eens ik dat begon in te zien is mijn beleving van “niet passen in het perfecte plaatje” helemaal veranderd.
Photo by David Taffet on Unsplash
Ik ben nu 45+ en kijk terug op mijn dertiger jaren als een enorme wirwar van emoties en heel erg zoeken naar mezelf. Dat is intussen wel geminderd.
Het perfecte plaatje … is verzonnen.
Het vreemde is dat mensen die toen leken te passen in het “perfecte plaatje”, dat intussen ook niet meer doen. Niets is wat het lijkt.
Jouw perfecte plaatje is niet mijn perfecte plaatje en omgekeerd. Het is iets wat verzonnen is … in mijn hoofd en in het jouwe. Dat “perfecte plaatje” bestaat helemaal niet.
En sommige dingen overkomen ons (of niet) in dit leven. Dat hebben we niet onder controle. Het in-zicht dat we onze gedachten voelen, en niet onze omstandigheden, heeft voor mij wel betekend dat ik veel meer rust gevonden heb in mezelf.
Ik wens al die dertigers die niet in het perfecte plaatje passen, hetzelfde toe.
Het in-zicht dat we onze gedachten voelen en niet onze omstandigheden verwijst naar “the inside out understanding”.
Wil je hier graag meer over weten?
Neem contact op, ik kijk ernaar uit om samen met je te verkennen hoe deze inzichten jouw werk en je leven kunnen veranderen!