Eén waarheid

Ik studeerde af in 2010 op Eductieve Academie (EA) als IV therapeut. Interactionele Vormingeving is een therapiestroming die eclectisch en integratief is. D.w.z. dat we als IV therapeut verschillende stromingen met elkaar integreren maar ook keuzes maken welke aanpak het beste past bij de cliënt die voor ons zit. Therapie-op-maat noem ik het wel eens.

Het grote voordeel van IV is dat we een inkijk krijgen in die verschillende theorieën. Verschillende meningen over hoe mensen functioneren en wat er dan moet gedaan worden als mensen niet functioneren zoals het zou moeten.

Het nadeel hierin was voor mij, dat het niet 1 ding was. Zelfs mensen met een zelfde diagnose kunnen vanuit een andere benadering begeleid worden. Dat vond ik verwarrend. Ik kon me nooit van de twijfel ontdoen “is dit de “juiste” aanpak? Zou deze techniek werken? Benader ik deze persoon op de “juiste manier”? Ik zocht iets wat waar is voor alle mensen, ik zocht naar eenvoud.

Dus is na de IV opleiding mijn zoektocht niet gestopt. Ik ben blijven zoeken naar één grondbeginsel. Eén gedachtengoed dat de basis is voor alle andere. Eén grondbeginsel wat Waarheid is, een stevig fundament om op te staan als ik mensen begeleid. Eenvoudig en geldend voor alle mensen, onafhankelijk van hun diagnose, persoonlijkheid, waarden, normen, geloofsovertuigingen, culturele achtergrond, etc.

Sydney Banks heeft dat grondbeginsel gevonden. Of liever, hij had in 1973 een verlichtingservaring, hij heeft in-gezien hoe de innerlijke wereld van de mens werkt en hij heeft tot aan zijn dood in 2009 geijverd om dit grondbeginsel kenbaar te maken in de wereld van therapie en psychologie.

Langzaamaan beginnen coaches, therapeuten, psychiaters, maatschappelijk werkers, maar ook ondernemingen wereldwijd de zinvolheid te zien van dit grondbeginsel. In België loopt het nog niet zo’n vaart omdat er hier nog maar weinig bekendheid is rond deze nieuwe beweging.

Het grondbeginsel dat Sydney Banks zag is dat we al ok zijn. Dat we heel zijn. De gemiste link tussen het ons schijnbaar niet ok voelen, niet ok gedragen maar wel ok zijn, is hoe onze geest werkt. We zijn al heel, volledig, ok … behalve wanneer we denken dat we dat niet zijn. Behalve wanneer we die werkelijkheid even niet zien en ons laten meeslepen met onze gedachtestroom. Die gedachtestroom die onze realiteit creëert, onze gevoelens beheerst en ons gedrag stuurt.

Ik denk onmiddellijk aan Jung, Rogers, Assagioli, aan De Shazer en Kim Berg, aan Hellinger die dit – in mijn ogen – ook hebben ontdekt en er hun vertaling aan hebben gegeven. Ook Jef Clement trouwens, een belangrijke naam in Vlaanderen voor coaches. Misschien zijn er nog andere pioniers uit de psychologie waar ik nu niet aan denk en die ik daarmee tekort doe.

Waar Sydney Banks een zeer gedurfde stap verder zet, is in zeggen dat we eigenlijk niets hoeven te doen om opnieuw in dit “ok zijn” te belanden. Omdat we het al zijn, van nature uit, hoeven we niets te doen. Als we onze gedachtestroom laten zijn voor wat het is, als we inzien dat gedachten-gevoelens als eigenschap hebben dat ze vluchtig zijn, een keer we werkelijk in-zien hoe dit denk/voel-systeem werkt heeft dit in een impact op hoe we in het leven staan. Met minder stress, minder zorgen, meer creativiteit, meer gezond verstand.

Wil ik daarmee zeggen dat alle andere therapie-stromingen geen waarde hebben? Absoluut niet! Ik ben nog steeds ontzettend dankbaar voor mijn jaren op EA. Voor de wereld die ik daar heb ontdekt en de verschillende pioniers die me geleid hebben in deze zoektocht.

Maar wat als er achterliggend een diepere waarheid zit?

Eén grondbeginsel – 3 principes

Sydney Banks, een korgeschoolde, schotse lasser, had in 1973 een verlichtingservaring. Hij “zag” hoe we als mens functioneren. Hoe ons denk-voelsysteem werkt. Je kan meer lezen over zijn leven, o.a. in deze boeken : Pardigm shift en Island of knowledge. Hij schreef zelf ook 6 boeken (The missing link, The enlightened garderer, The enlightened garderen revisted, Dear Liza, The quest for the pearl, Second Chance).

Wat zijn die drie principes? En nu wordt het moeilijk … De drie principes verwijzen naar een universele maar vormeloze waarheid. Waardoor, van zodra ik er “vorm” (woorden en ideeën) aan geef, ik die universele waarheid te kort doe. Gezien we nu communiceren door vorm te geven, doe ik toch een poging.

De drie principes wijzen erop dat we als mens denkende wezens zijn. Dat onze gedachten en onze gevoelens aan elkaar plakken. Dat deze gedachtes en gevoelens onze beleving creëren. Dus dat we a.h.w. onze gedachtes en onze gevoelens beleven en niet dé werkelijkheid daar buiten ons. Dat we van nature uit “liefde” zijn, dat we heel zijn, dat er niets mis is met ons. Dat alleen ons niveau van denken bepaalt in welke staat van welzijn we ons bevinden.

Dit was voor mij een radicale openbaring. En sinds ik in 2016 botste op deze principes, laat het me niet los. Ik wil deze principes delen met mensen. Het brengt zo veel rust te ondervinden dat we niet bang hoeven te zijn voor onze menselijke ervaring. Dat gedachten en gevoelens tijdelijk zijn. Dat ze vergankelijk zijn en dat ze zullen passeren zolang we ze met rust laten.

Dit staat in schril contrast met wat we vaak zien in therapeutische stromingen en coachingsmethodieken. Waar we effectief onze emoties opzoeken, onze gedachten analyseren om op die manier tot catharsis te komen en enige verlichting ervaren. En ik wil ook zeker niet beweren dat dit niet werkt.

Maar wat als er een eenvoudige manier was om het mens-zijn te benaderen?

Supercoach

Ik volgde de opleiding “Supercoach Academy” met Michael Neill. In de winter van ’18-’19, werd ik gedurende 6 maand ondergedompeld in dit paradigma.

Ik ontdekte dat “luisteren” een andere kwaliteit heeft als ik luister vanuit een niet-weten, vanuit die volle leegte. Geen moeite doen om te parafraseren, geen moeite doen om te bevestigen of herkenning te geven. Gewoon luisteren. Ik ontdekte dat de ander er dan werkelijk kan zijn. Met alles erop en eraan. Dat, als ik zelfs niet zoek naar “waar loopt het hier fout” of “waar heeft deze cliënt mijn hulp bij nodig” of “in welk  kader past dit verhaal” dat de cliënt zijn eigen wijsheid ontdekt.

Iets wat vaak werd gezegd op EA, dat onze cliënten hun eigen wijsheid hebben. Maar nu pas kon ik het ervaren en zien met mijn eigen ogen, bij mezelf én bij mijn cliënten.

Mijn zoektocht naar “hoe werkt het nu eigenlijk” is gestopt. Syd Banks formuleert het zo mooi in de missing link : wat we over het hoofd zien om ‘thuis te komen bij jezelf’ is dat we eigenlijk al Thuis zijn. Het enige wat ons ervan afhoudt is de angst voor de beleving van onze ervaringen.