Naast mijn werk als loopbaancoach, werk ik ook in dienstverband.
De laatste tijd viel me op dat ik behoorlijk gestresseerd rondliep en dat ik, samen met collega’s, snel verviel in zagen en klagen.

Maar het bleek niet zo gemakkelijk om mijn gedrag te veranderen.
Tot ik een in-zicht kreeg.

Als je het niet ziet, dan zie je het niet.

Een verhaaltje : ik was in het begin van dit jaar in Athene. Ik verbleef er met mijn co-studenten om de tweede week Supercoach Academy te volgen.
Toen iedereen “s morgens klaar was om te vertrekken uit het appartement, wou ik als laatste de deur toetrekken.

Dit is wat ik zag ….

Ahoewel .. niet helemaal ….

Ik stond naar de deur te kijken en ik had geen sleutel. Ik zag maar niet hoe ik de deur kon dichtkrijgen zonder een sleutel. Ik zag de kerstversiering en ik dacht nog bij mezelf “wat een lelijk ding”.

Ik stond wat onhandig naar de deur te staren …

Plots zag ik dat dat grote ronde goudkleurig ding geen deel uitmaakte van de kerstversiering…. Het was de deurknop!

Ik moest lachen om mezelf … Als je het niet ziet, dan zie je het niet.

In-zicht leidt tot gedragsverandering.

Uit bovenstaand verhaaltje blijkt dat ons gedrag verandert (in dit geval : stoppen met staren en de deur gewoon dichttrekken) als we zien, van binnenuit, dat er ander gedrag mogelijk is. En natuurlijk had iemand me kunnen zeggen : Mieke, trek nu aan die deurknop!. Maar zolang ik de knop niet zag, zou ik dat nog niet gekund hebben.

Hetzelfde met de klaagspiraal.

Rationeel weet iedereen dat klagen niet zo constructief is. Alleen, “zag” ik het niet van binnenuit. Het was pas toen ik het in-zicht kreeg dat ik hoefde te klagen, dat er ook iets veranderde in mijn gedrag.

Ik hoor je denken … HUNH??? Wat bedoelt ze daarmee?
Ik probeer het uit te leggen.

Dit in-zicht kan ik niet anders verklaren als : er gebeurde een verschuiving in mezelf, hoe ik keek naar die klaagspiraal.

Waar ik eerder geen enkele andere uitweg zag dan om mee te klagen met mijn collega’s (want … het is toch wel erg wat er gebeurde). Zag ik plots dat de redenen waarom ik klaagde tijdelijk, niet persoonlijk en niet waar zijn.

Toen deze shift in mezelf gebeurde, kreeg ik veel meer vrijheid om om te gaan met de klaagspiraal.

Soms kan ik er gewoonweg uitblijven, soms ga ik er half in mee, en soms zie ik pas als ik thuis ben dat ik er toch terug ben ingestapt. En als dit laatste toch gebeurt, vind ik het veel minder erg dan voorheen.

Er is niets “te doen”.

En nu komt het “tricky” stukje …. We hebben hier geen controle over.
Dit is voor mij het meest frustrerende maar ook het meest dankbare stuk uit The inside out understanding.

Als je het niet ziet, dan zie je het niet.

Je kan er niets aan doen, je kan een in-zicht niet forceren. Integendeel zelfs, als we gaan analyseren en piekeren over de situatie, dan is er eigenlijk minder ruimte vrij voor een in-zicht.
Aan de andere kant … als je het niet ziet, dan zie je het niet.

Je kan er niets aan doen, dus hoef ik me ook niet ontzettend stom of schuldig te voelen, hoef ik mezelf ook niets te verwijten als ik nog eens in die klaagspiraal stap.
Het “in de klaagspiraal” zitten, wordt veel lichter en op een gegeven moment zelfs grappig.

Photo by Shane Rounce on Unsplash

En de rest van het team?

Ik merk dat ik ondertussen – soms  – een meer constructieve inbreng heb tijdens zo’n klaagspiraal. Waardoor collega’s – soms – ook anders gaan kijken naar de dingen.
Ik ben ervan overtuigd dat als zelfs maar 1 persoon in een team zich anders gaat gedragen, dit een effect zal hebben op het ganse team.

Het in-zicht dat we onze gedachten voelen en niet onze omstandigheden verwijst naar “the inside out understanding”.
Wil je hier graag meer over weten?
Neem contact op, ik kijk ernaar uit om samen met je te verkennen hoe deze inzichten jouw werk en je leven kunnen veranderen!