Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik.
Bij VDAB begeleid ik werkzoekenden in het sollicitatieproces, sollicitatiecoaching. Samen met de werkzoekende sta ik stil bij drie belangrijke loopbaanvragen: wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik. We proberen de antwoorden op deze vragen zo goed mogelijk te vertalen naar hoe zij zich profileren op de arbeidsmarkt.

In mijn privépraktijk als beeldend therapeut (www.in-beeld.be) komen gelijkaardige vragen aan bod. Hier heb ik meer speelruimte om beeldende methodieken te gebruiken. De begeleiding wordt dan, naar mijn aanvoelen, wat kleurrijker maar is meestal niet gefocust op werk.

Hulp vragen is moeilijk.
Het grootste verschil tussen mijn klanten bij VDAB en mijn cliënten bij In Beeld is dat mensen in mijn privépraktijk komen uit eigen beweging. Bij VDAB is dat vaak niet het geval.

De drempel ligt hoog. Ondersteuning zoeken, hulp vragen zit nog steeds in een taboesfeertje. En met alle begrip. Ik denk meteen aan het verhaal van Blauwbaard, je weet nooit welke lijken je gaat vinden achter die gesloten deur. Maar in de schaduw liggen ook de mooiste schatten. En dit potentieel ontdekken komt in beide vormen van begeleiding naar boven.

De leercurve zien.
Dit potentieel zien, terwijl de klant/cliënt het nog niet ziet, is vaak een ‘over-schat-ting’. Ik merk bij mezelf dat ik de verwachtingen die ik koester naar inzet en zelfredzaamheid van mijn klanten geregeld moet bijsturen. Mensen overschatten betekent ook dat ik een leercurve zie, dat ik zie dat er nog ruimte is voor zelfrealisatie, voor mensen om te ontdekken wie ze zijn, wat ze in hun mars hebben en dat verder ontwikkelen. Ik overschat graag mensen, wat impliceert dat de lat hoog ligt. Maar ik meen dat de lat lager leggen makkelijker is dan, als de lat al laag ligt, die opnieuw op te trekken.

Leg je talenten op tafel!
Wat me opvalt is dat wij, Belgen (of misschien zelfs Vlamingen?), niet gewoon zijn om onze eigen talenten op tafel te leggen. We schrikken ervoor terug om te zeggen: hier ben ik goed in! – en daar dan ook een beetje fier op te zijn. Vaak (h)erkennen we het niet eens. In het kader van solliciteren is het absoluut een voordeel als je dit wel kan.

Dit potentieel ontdekken, het benoemen, het bestaansrecht geven, daarvan gaan mensen groeien. En dat vind ik enorm fijn aan mijn job als begeleider/coach/therapeut … hoe je het ook wilt noemen.
Het zijn deze kleine kippevelmomentjes die mij veel voldoening geven.

Oorspronkelijk gepost op 16/08/2013