Ziek door werkloosheid
Ik las dit artikel. Werkzoekend zijn is in onze maatschappij nog steeds een stigma. Ik ben ook opgegroeid met het motto: “wie wil werken, kan werken”. Dat klopt al lang niet meer.

Als uitkeringsgerechtigde heb je de plicht om werk te zoeken. En er doen heel wat cowboyverhalen de ronde, niet alleen over de werkzoekenden, ook over de overheidsinstanties die het werk zoeken moeten controleren.

Feedback over je werk(zoeken)
Maar ook werkgevers spelen hierin een belangrijke rol. Afgewezen worden is niet leuk. Hoewel ik nauwelijks werkzoekenden heb ontmoet die niet met de afwijzing konden leven als ze gefundeerde feedback kregen. Het zijn net de afwijzingen waar cliché’s worden gebruikt – er was iemand die beter voldeed aan het profiel – of waar helemaal geen feedback komt, die het meeste frustratie opleveren.

Vreemd toch dat sommige werkgevers het net belangrijk vinden om goed onderbouwde feedback te geven en anderen er geen tijd voor kunnen maken. Deze feedback zorgt ervoor dat de werkzoekende iets leert van zijn manier van solliciteren en dat hij het volhoudt. Hij krijgt een beter zicht op dingen die hij goed doet (Meer van dat!!) en de dingen die hij minder goed doet (Hoe kan dat anders?).

Waardering voor je werk(zoeken)
Het zorgt er vooral voor dat de werkzoekende zich gerespecteerd voelt. Solliciteren – volgens de regels van de kunst – is heel arbeidsintensief! Ik vind dat een werkzoekende hier ook waardering voor mag krijgen.

Wij – Zij
Het blijft een ‘wij – zij’ verhaal. Denken in ‘wij – zij’ heeft zo zijn gevolgen, dat geldt niet alleen binnen het thema van werkloosheid. Ik ben het eens met wat de auteur van het artikel schrijft. Werkzoekend zijn is niet alleen een probleem van het individu. Het is een maatschappelijk probleem.

Ik denk dat het noodzakelijk is dat we hierin een nieuwe houding aannemen. Dat we onszelf eraan herinneren dat we in de eerste plaats allemaal mensen zijn.

En dat je inderdaad overspannen kan geraken …. door werkzoekend te zijn.