Ik ben 14.
Ik ben in Guatemala en ik speel in de golven van de oceaan.
Een sterke onderstroom trekt aan mijn benen. Mijn reisgenoten stappen verder de oceaan in, maar ik ben bang. Ik keer terug naar het strand. En op dat moment gebeurt het.

Photo by Jakob Owens on Unsplash

De oceaan sleurt me mee de diepte in.

Het water tuimelt me een paar keer over kop. Ik verlies alle gevoel voor richting en weet niet meer wat onder of boven is. Paniek overvalt me.

Plots
ervaar ik stilte, leegte, kalmte.
Gehuld in een gevoel van veiligheid en compleet vertrouwen dat alles ok is.
Gepaard met een inzicht : mensen drijven.

Zolang er lucht in mijn longen zit, zal ik drijven.
Dus ik hou mijn adem in en laat mijn lichaam en het water zijn werk doen. Mijn tenen raken de bodem, mijn hoofd geraakt boven water en ik kan naar adem happen.

Ik stap de oceaan uit met knikkende knieën.
Wat was dat?

Nadien vertel ik het verhaal met veel dramatiek. Het is een uitstekend verhaal om aandacht te krijgen, wat troostende woorden, een arm om mijn schouder. De schok ebt weg.

Maar die leegte, die stilte, die kalmte blijft me bij.

Wat als ons innerlijk kompas altijd in ons aanwezig is?
Wat als ons innerlijk kompas in het nu beschikbaar is om de volgende kleine stap te zetten? (niet om de rest van ons leven te plannen ….)
Wat als de kern van wie we zijn altijd veilig en ok is?
Wat als er meer mogelijk is in dit leven dan we met onze rationele geest kunnen veronderstellen?

Wat als …?

Benieuwd hoe jouw innerlijk kompas werkt? (cf The inside out understanding)
Neem contact op, ik kijk ernaar uit om met je te verkennen hoe deze inzichten jouw leven kunnen veranderen!