Ik deed onlangs mee aan een MBTI-onderzoekje. Dit is een soort profielbepaling dat een stukje van je persoonlijkheid probeert bloot te leggen. In dit onderzoek kreeg ik de bevestiging van iets wat ik al langere tijd vreesde. Ik ben eigenlijk geen extravert. Ik ben een introvert.

Ik zeg ‘vreesde’ omdat ik al langer aanvoel dat ik niet zo goed functioneer in een grote groep mensen. Ik voel me dan al snel overprikkeld. Ik vermijd concerten of groepsbijeenkomsten, ik hou niet van reunies en op familiefeestjes heb ik altijd even tijd nodig om ‘aan te komen’.

Terwijl ik eigenlijk wel als ‘extravert’ ben opgegroeid. Mijn ouders hadden een winkel waarin zelf spontaan contact leggen met mensen die je niet kent, sociaal wenselijk is. Ik hield van dans, muziek en theater, dus ik stond geregeld op een podium. Aan de andere kant groeide ik op in een huis waar ik mezelf vaak nestelde in een zetel om een boek te lezen. Waar ik kon dagdromen en fantaseren over ‘wat als’.

Ik ben blij dat ik ben opgegroeid in een omgeving waarin ik mezelf moest ‘pushen’ om dat extraverte stukje te ontwikkelen. Dat maakt me meer compleet als persoon. Maar het voelt wel een beetje alsof ik mijn ware zelf heb verloochend in het verleden. Nu kan ik met een opluchting uit de kast komen als als introvert.

Ik vind, wat Susan Cain vertelt in haar filmpje zeer herkenbaar. Haar ‘call to action’ is echt inspirerend. Op naar een samenleving waarin introverten, extraverten en ambiverten (want je bent nooit helemaal het één of het ander) gewaardeerd kunnen worden voor hun kwaliteiten. Een samenleving waarin we niet meer in hokjes hoeven te denken, maar waar diversiteit als een troef wordt gezien.  Waar we kijken hoe we onze kwaliteiten en talenten kunnen inzetten en waar we kunnen samenwerken met anderen om onze zogenoemde tekorten op te vangen.