De trein is altijd een beetje reizen.
Ik zat op de trein te kijken naar die plaatjes die er hangen. Je weet wel, dat je je tas niet op de bank mag zetten, dat je je iPod niet te luid mag zetten, dat je discreet moet praten in je gsm en … dat je je plaats moet afstaan aan mensen die dat nodig hebben.

Maar hoe weet je dat? Het zou niet de eerste keer zijn dat ik recht sta voor een iets oudere dame (of tenminste … zo schat ik ze in) en dat ze glimlachend – of soms zelfs een beetje boos – ‘nee’ schudt. Ik heb ooit al eens gehad dat de vrouw in kwestie tegen me zei: “Nee nee, dat is niet nodig, want als ik ga zitten geraak ik niet meer recht.” Waar ik dan wel om moest lachen.

Omgekeerd ook, als tieners niet rechtstaan en ouderen beginnen te mokken “In onze tijd was dat toch anders, en de jeugd van tegenwoordig heeft geen respect”. Afin, je kent het wel.

Mag ik iets vragen?
Maar wat is er mis met het gewoon vragen? Als iemand zijn tas op een leeg zitje heeft staan op de trein, vraag ik: ‘mag ik hier zitten?’. Nog nooit heeft iemand ‘nee’ gezegd. Wat is er mis met vragen wat we nodig hebben?

The art of asking
En dan vind ik dit filmpje bijzonder inspirerend. Amanda Palmer geeft een TED-talk met als titel: “the art of asking”.

Hopelijk moedigt het jou ook aan om te vragen wat je nodig hebt!