Ik ben een expert in communicatie. Ik ken de regels in het communiceren en ik weet hoe ik ze moet toepassen. En toch blijft communiceren leren.
Verdedigen
Wanneer iemand kritiek heeft of feedback geeft, gaan we snel in de verdediging. Het is me nog niet helemaal duidelijk waarom dit gebeurt. Ik denk dat we betrokken zijn bij het onderwerp, anderen willen overtuigen van ons ‘gelijk’ … of schieten we in de verdediging omdat er een gevoelige snaar is geraakt?
Nadenken over wat je wilt zeggen
Dan begint ook het verantwoorden. Waarom we het toch zo belangrijk vinden dat de ander ons standpunt ziet. En in deze hele mallemolen vergeten we te luisteren omdat we tussenin al aan het nadenken zijn over onze repliek. Als we naar onze eigen gedachten luisteren kunnen we nu eenmaal niet naar iemand anders luisteren.
Luister ik naar mezelf of naar jou?
Bewustwording hier rond is natuurlijk de eerste stap. Beseffen dat we aandacht hebben voor onze eigen gedachtengang in plaats van échte aandacht te hebben voor wat onze gesprekspartner zegt. Eens we dat door hebben kan er opnieuw geschakeld worden naar de ‘luistermodus’. Ik vind het ook helemaal geen probleem als mijn gesprekspartner op een bepaald moment zegt ‘kan je dat nog eens herhalen, ik ben niet helemaal mee’.
Zen
Ik vind het een verrassend inzicht dat ik pas echt kan luisteren naar een ander, als ik in contact ben met mezelf, geworteld ben in het hier en nu. Het is een alledaagse oefening, dat communiceren, een praktijk in zen.
Ik besef dat het mij vaak overkomt dat ik inderdaad bezig ben belangrijk te vinden dat ik de ander ook mijn standpunt kan duidelijk maken, en dat ik daardoor niet meer 100% aanwezig kan luisteren. Ik heb ondertussen gelukkig al geleerd aan te geven, zoals in jouw voorbeeld, Mieke, wanneer ik er even niet helemaal bij was. Want ik wil wel heel graag de ander begrijpen.
Daarnaast vind ik het ook belangrijk dat de ander zich gehoord voelt. Soms is het moeilijk in te schatten of ik dan enkel luisterend oor “mag/moet” zijn, of dat ik mag inleven, meevoelen en af en toe luidop meedenken. Dat laatste wordt helaas af en toe geïnterpreteerd als niet luisteren, terwijl ik natuurlijk niet zou kunnen meedenken als ik niet eerst goed geluisterd en me ingeleefd had. Maar als het zo overkomt, dan voelt de ander zich wel niet gehoord… En dat is niet de bedoeling. Daar worstel ik nog mee. Tips daarover zijn altijd welkom!
Hartegroet,
Roel
Hey Roel,
bedankt voor je reactie, ik heb er even over nagedacht. De klassieker is ‘samenvatten, herhalen en afchecken’ … Ik ga er een beetje van uit dat je daar al wel mee experimenteert.
De herhaling, of het spiegelen, zorgt er dan weer voor dat de gesprekspartner kan bijsturen indien hij/zij het gevoel heeft dat je niet helemaal mee bent.
En weten wanneer je enkel moet luisteren of ook mag meedenken vind ik zelf ook een lastige. Gelukkig geeft onze gesprekspartner dat wel aan (al is het non-verbaal) en kunnen we dan opnieuw schakelen.
Kan je er wat mee?
groetjes,
Mieke
Pingback: Ruzie | Hersenspinsels