Ik volg een opleiding Systemisch Coachen aan het Bert Hellinger Instituut in Nederland. Groningen, of all places. Elk tweedaags blok van de opleiding reis ik zo’n 5 uur om er te geraken en dan nog eens zo’n 5 uur terug. En dat allemaal voor een opleiding … Ik moet wel zot zijn. (Dat is ook wel een beetje zo natuurlijk).

Maar het is AB-SO-LUUT de moeite waard. De treinreis geeft me tijd om bij te tanken. Ik pak altijd een hoop boeken mee, die ik uiteindelijk niet lees, want ik vind het leuker om door het raam te kijken. Naar de koeien, de vogeltjes, de natuur, het vreemde water in Nederland (dat soms hoger staat dan de wei die er net naast ligt – hoe kan dat?)

En de inhoud van de opleiding voedt me enorm. De opleiders, de mede-cursisten, ik voel me zo rijk dat ik van hen mag leren.

Het tot nu toe mooiste inzicht van de opleiding wil ik wel met jullie delen. (Ik ben een herkauwer – vandaar mijn fetisj met koeien – dus geef me nog wat tijd, er komen er vast nog.) Er wordt vaak gesproken over de balans van geven en ontvangen. En ik was het helemaal eens met die formulering, met de nadruk op was.

Nu spreek ik liever over de balans van nemen en geven. Met die woorden, in die volgorde. Want je moet eerst genomen hebben om te kunnen geven. En het is niet omdat je iets ‘ontvangt’ dat je het ook écht tot je neemt. Als je het niet neemt, lijkt het wel alsof het nooit gegeven is.

Zijn jullie het ermee eens?