Laat dit nu de bron zijn waar ik het zelf moeilijk mee heb.
Ik vind groei belangrijk. Groeien als mens en groeien in mijn job.
Alleen stel ik mezelf de vraag : wanneer houdt het op? Komt er ooit een einde aan groei? Wanneer is het ‘goed genoeg’?
Het is zoals de economie, die kan toch niet tot in het oneindige blijven groeien? Wat is er trouwens mis met een status quo?
Ik ben één van die mensen die graag nieuwe dingen doet. Een nieuw experiment, een nieuwe techniek, een nieuwe tool, een nieuw project. Wanneer het woordje ‘nieuw’ passeert begint mijn goesting al.
Het vervelende aan nieuw is dat nieuw niet nieuw blijft. Dat durft al eens tegensputteren in een klassieke werkomgeving.
Er is ook zoiets als verdieping natuurlijk.
Ook hierin kan ik ‘nieuw’ en ‘groei’ terugvinden.
En er is ook niets mis met mensen die gewoon hun job willen uitvoeren.
Zonder meer.
Voor hen hoeft al dat gegroei niet.
Soms wou ik dat ik ook zo was.
De dikke wortel zichtbaar maken.
Ik voel me soms zoals de dikke wortel hieronder in de afbeelding. Ik heb behoorlijk wat bagage, maar dat is niet zo zichtbaar. En laat net dat de uitdaging zijn voor mensen die een nieuwe job ambiëren (intern of extern, maakt niet zo veel uit). Om die wortel die onder de grond zit zichtbaar te maken. Dat is iets wat we aanpakken tijdens het coachingsproces, hoe maak je jezelf zichtbaar in jouw organisatie.
Bedrijven als Colruyt en Torfs gaan er prat op dat als hun medewerkers groeien zij als bedrijf ook meegroeien. (Ja ik weet het, het zijn dé cliché voorbeelden in België en bij deze mijn excuses aan ALLE organisaties die deze principes ook hanteren maar er niet mee in de pers komen.)
Mooi vind ik dat, als je intern de uitdagingen kan vinden die aansluiten op je kwaliteiten en ambities. Als medewerker heb je zelf natuurlijk ook een verantwoordelijkheid om aan te geven wat jouw ambities zijn en in gesprek te gaan met leidinggevenden over welke pistes er mogelijk zijn. Of niet.
Ik bevind me op een kruispunt waarin ik afscheid neem van mijn job bij VDAB en waarin ik op ontdekking ga naar ‘wat komt nu’.
Ik weet het niet.
De grote leegte wacht, het niet-weten wat er nu zal komen.
Op zich lukt me dat wel, om in die leegte te gaan zitten.
In het coachingsproces vind ik het ook heel belangrijk om in die positie te kunnen zitten, om ruimte te laten voor het “niet weten”.
Alleen … zeg je dat zomaar op het internet?
“Ik weet het niet”
Wanneer schijnbaar iedereen een how to-lijstje verwacht of een 5-stappen-plan?
Zeker als het gaat om ‘gelukkig zijn’ of ‘gelukkig zijn op het werk’.
Ik weet het niet.
Ondanks dat ik dit een mooie eigenschap vind als procesbegeleider of coach … vind ik het toch moeilijk om dit de wereld in te sturen.
Maar het is wel eerlijk.
En net zoals alles zal ook hier gelden dat het niet of-of is, maar én-én.
( * De 7 bronnen van arbeidsvreugde van Kees Kouwenhoven : fysiek welbevinden – collegialiteit – waardering en vertrouwen – goede prestaties – groei – werken met hart en ziel – zingeving)
