Tips en tricks via de media
Het is gigantisch hoeveel er de laatste tijd verschijnt rond stress en burn out. We krijgen een karrevracht tips en tricks via allerlei kanalen naar ons toegestuurd. Goedbedoeld, dat wel. Maar het is ongelofelijk wat we allemaal moeten ‘doen’ om uiteindelijk niet meer te ‘doen’.
Wat nu een hele hype is, is ‘stoppen met multitasken’. Ik snap ‘m wel hoor, we zijn inderdaad bezig met én facebooken én koken én een wasmachine opzetten én bedenken wat we morgen gaan eten én bellen met moeder …. We voelen dat onze aandacht versnipperd, dat we niet helemaal aanwezig zijn.
STOP!
Onze maatschappij is zo vluchtig geworden en het is niet evident om daar voor jezelf ‘STOP’ tegen te roepen.
Wat me een beetje boos maakt in het lezen van alle artikels is dat er heel veel tips worden gegeven. De tips zijn zo vanzelfsprekend dat we onszelf op de kop slaan omdat we ze niet kunnen toepassen.
En daar ligt voor mij het kantelmoment … als ik die gedachtes van mijn kritieke geest kan onderscheppen, valt er opeens een stilte … een leegte. Ik hoef er niet naar op zoek te gaan, het is ‘gewoon’ aandacht hebben voor wat ik tegen mezelf zeg.
(N)iets doen
Gedachten komen en gaan.
Boeiend wat mijn gedachten allemaal te voorschijn kunnen toveren.
Niet boeiend genoeg dat ik het ook allemaal geloof.
Ah, ik vind dat ik dit niet goed doe.
Ah, ik vind dat ik mezelf zou moeten haasten.
Ah, ik vind dat deze persoon zou moeten doen wat ik verwacht.
Ah, …
en ga zo maar door.
Dit alleen maar observeren, niets meer, niets minder.
(N)iets doen …
Mezelf gunnen
om even
te mogen
‘zijn’
Leven met de gunfactor, hé Mieke! 😉
Niets doen, gewoon laten zijn wat er nu is en het opmerken zonder meer, is beslist een van de moeilijkste uitdagingen van de moderne mens. Want als we even stilhouden, komen emoties naar boven, herinneringen, gedachten, gepieker, dingen die niet zijn zoals we zouden willen, dingen die wel eens lastig zouden kunnen gaan zijn… En dat drukken we allemaal lekker weg door bezig te blijven. En met hoe meer we bezig zijn, hoe minder we beseffen dat ons bezigzijn grotendeels gaat om oppervlakkig gepruttel, brandjesblusserij, maskers en overlevingstactieken die hun nut hebben verloren.
Helaas kunnen we al die lastige emoties en gedachten niet in het luchtledige wegdrukken, en komt het allemaal via een andere weg weer terug, steeds sterker, vaak in de vorm van oververmoeidheid, neerslachtigheid, pijn en ziekte. “Nee ik heb geen stress! Ik sta mezelf niet toe stress te hebben,” hoorde ik vandaag nog iemand zeggen. Ik dacht het vroeger ook: blijven doorgaan. Tot de lichamelijke en geestelijke uitputting zijn tol eist. Dan móet je wel stilvallen.
Jezelf gunnen te leven, te bestaan, zonder meer, zoals je hier nu zit te ademen, in deze houding, in dit lichaam, met je huidige sterktes, je potentiële groei, je valkuilen en eigenaardigheden, wellicht ook enkele trauma’s uit het verleden. En dit alles niet altijd te beseffen, aanvaarden of begrijpen. En er toch zijn. Met of zonder oordeel, met of zonder woorden, met of zonder beweging, met of zonder aandacht, met of zonder goesting. Descartes zei: ik denk, dus ik besta. Daniel Goleman herinnerde ons: ik voel, dus ik besta. De zen-filosofie zegt: Ik ben, dus ik ben… genoeg. Er-zijn (in het Duits Da-sein) ís bestaan. Zouden we het onszelf eens kunnen gunnen, zonder meer?
Dank voor je bijdrage Roel.