Wat ik zo enorm waardeer aan Byron Katie én Jeff Foster is het idee :
“Who would you be without your story?”

Wie zou je zijn zonder jouw verhaal?

We hebben veel verhalen over onszelf en over anderen.
Ik moet me haasten, ik mag niet boos worden, hij moet me bellen, zij moet beter weten, zij mogen daar niet parkeren, …

Allemaal verhaaltjes die in ons hoofd zitten.

Het is pas als ik dit in vraag begon te stellen – over anderen, dat is waar Byron Katie mee begint – dat ik ze ook bij mezelf kon toepassen.

Bv.  ik vind dat hij niet boos mag zijn op mij.
Ik stel dat in vraag : klopt dat eigenlijk wel ?
Nee, natuurlijk niet!
Hij mag wél boos zijn op mij, dat is zijn goed recht.

Wacht eens … dan mag ik ook boos zijn op hem.
Zijn boosheid én mijn boosheid zijn dan ok, ik kan het toelaten.
Het is nog steeds geen fijne ervaring.
Maar de spanning rond ‘ik moet anders zijn dan ik ben’
geraak ik op die manier een stukje kwijt.

En om een antwoord te geven op de vraag : wie zou ik zijn zonder mijn verhaal?
Rustiger, met meer vertrouwen, meer vrij om te voelen wat ik werkelijk voel.
Meer vrij om te zijn wie ik werkelijk ben.

Wie zou jij zijn zonder jouw verhaal?