Batterijen lopen leeg
Ik las net het boek van Luc Dewulf, “Help! Mijn batterijen lopen leeg“. Daarin schrijft hij dat burn out een fenomeen is dat relationeel moet bekeken worden. Hij durft zelfs te schrijven dat organisaties mee verantwoordelijk zijn voor de burn out van hun medewerkers.

Ik vind het een moedige stelling. In mijn nabije omgeving krijg ik meer en meer te maken met mensen die of thuis zitten met de diagnose burn out, of die oververmoeid en uitgeblust op het werk zitten.

Hoewel ik in de media een artikel las dat een andere tendens aangeeft, hoor ik die verhalen niet. Tot nu toe hoor ik niet hoe een organisatie en/of het team betrokken is bij het herstelproces van hun collega.
Is dit een gemiste kans?

Burn out en collega’s
Een openlijk gesprek hierover in het team is vaak moeilijk.  Iemand die kampt met burn out ziet hoe andere collega’s – schijnbaar probleemloos – hun takenpakket blijven opnemen. Hij krijgt vaak goedbedoeld advies, waar hij zelf ook wel aan gedacht heeft maar wat gewoon niet werkt. Hij voelt zich vaak schuldig, verwijt zichzelf dat hij zijn collega’s in de steek laat, meer last en meer werk bezorgt.

Ik begrijp heel goed dat alleen al de zwaarte van deze uitdaging een open gesprek extra moeilijk maakt. Niemand stelt zich graag zo kwetsbaar op, zeker niet op de werkvloer.

Talent is relationeel.
Luc Dewulf is ook de man van de talenten. Ik vond het zelf zeer verhelderend om op zoek te gaan naar mijn talenten. De ‘kleine kantjes’, die ik in mezelf niet kan waarderen, houden vaak ook een talent schuil. Door meer te focussen op het inzetten van mijn talenten en er zelf aandacht aan te besteden, zit ik energieker op het werk.

Hij schrijft dat een talent pas in actie kan komen als de omgeving ook aandacht heeft voor die talenten. En dan wordt het een beetje ’tricky’ … sommige talenten kunnen we niet kwijt in ons werk. Andere talenten zetten we wel in, maar worden niet als dusdanig (h)erkend. Vaak moeten we vaardigheden inzetten die helemaal geen talent zijn. Als de balans overhelt naar dat laatste, komen we in een gevarenzone terecht.

Nu ik meer weet over het relationele stuk van burn out, wou ik dat ik mijn collega’s hun talenten kende. Dat ik hen hierom kon waarderen. Zou dat al een verschil kunnen maken?

Maar ik ben wel benieuwd … hoe ga jij om met een collega op de rand van een burn out?
Je kan je reactie kwijt in het vakje hieronder!